Kolektory słoneczne do podgrzewania powietrza

W powietrznych kolektorach słonecznych energia pochłonięta przez absorber jest oddawana w postaci ciepła strumieniowi przepływającego powietrza w odpowiednio ukształtowanym kanale kolektora. Z uwagi na to, że powietrze jako czynnik odbierający ciepło jest mniej agresywne i mniej niebezpieczne w przypadku nieszczelności niż woda lub inne ciecze stosowane w kolektorach wodnych, wymagania technologiczne i materiałowe są w tym przypadku niższe. Tego typu kolektory mogą być produkowane seryjnie przez przedsiębiorstwa przemysłowe, choć dotychczas częściej były wykonywane samodzielnie przez użytkownika. Podobnie jak kolektory wodne,mają kształt niezależnych modułów skrzynkowych, ale mogą też być budowane jako elementy pokryć ścian i dachów.
Wyróżnić można następujące grupy kolektorów:
1)    ze względu na kształt i postać absorbera:
–    płaskie,
– profilowane,
– porowate z tworzyw gąbczastych,
– z płyt porowatych,
– gładkie (nieporowate)
– z wiórów metalowych
2) ze względu na liczbę przesłon przezroczystych:
– płaskie odkryte,
– płaskie zakryte (pozostałe), przy czym liczba przesłon może wynosić od 1 do 3,
3) ze względu na usytuowanie kanału przepływu powietrza:
– z przepływem powietrza nad absorberem,
– z przepływem powietrza pod absorberem,
– z przepływem powietrza pod i nad absorberem,
4) ze względu na istnienie izolacji termicznej:
– kolektory z izolacją,
– kolektory bez izolacji.

Znanym, produkowanym seryjnie typem kolektora powietrznego jest kolektor, którego konstrukcję można zastosować przede wszystkim do ogrzewania i klimatyzacji w budynkach o średnim zapotrzebowaniu na wentylację podczas wydłużonego sezonu grzewczego.

Poczerniona, perforowana blacha sytuowana jest na południowej ścianie fasady budynku. Między blachą a ścianą budynku istnieje odstęp 15 cm. Wentylator umieszczony w górnej części transportuje ogrzane powietrze spod perforowanej, poczernionej blachy do przewodu rozprowadzającego powietrze W długim, umieszczonym pod sufitem wewnątrz budynku, rękawie są wykonane otwory, przez które powietrze przedostaje się do pomieszczenia. Oszczędność energii a więc koszt zależy od rodzaju zastępowanego paliwa, architektury budynku, długości sezonu grzewczego i warunków nasłonecznienia kolektora, średnio uzyskuje się przyrost temperatury powietrza Δt =4,4°C. Do nadmuchu można zastosować np. wentylator o mocy 2,2 kW, średnicy wirnika 0,81 m i przepływie powietrza 17 000 m³/h. Urządzenie powinno zapewniać automatyczne wyłączanie kolektora w okresach, gdy temperatura na zewnątrz budynku przekracza 18°C. Następuje wtedy bezpośredni wypływ powietrza na zewnątrz przez żaluzję umieszczoną na wprost wentylatora. Dzięki temu absorber i ściana są chłodzone (odbiór ciepła), a unika się nadmiernego nagrzewania pomieszczenia.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.