Można znakomicie udoskonalić cechy technologiczne i użytkowe betonu dodając do mieszanki betonowej mikrokrzemionkę, w ilości od 2 do 10% w stosunku do masy cementu (nieprzekraczalna ilość wynosi 15%). Mikrokrzemionka jest pylastą postacią SiO2, o wymiarach cząstek od 0,1 do 80 μm, a więc nawet 100 razy mniejszych, niż ziarna zwykłego cementu portlandzkiego. Krzemionka reaguje w mieszance betonowej z wodorotlenkiem wapniowym cementu, w rezultacie czego powstaje uwodniony krzemian wapniowy, z tym że jej działanie jest głównie fizyczne.
Dodanie mikro-krzemionki powoduje:
— zwiększenie zespolenia spoiwa z kruszywem, zbrojeniem, starym betonem itp,
— zwiększenie szczelności betonu, a przez to zmniejszenie jego przepuszczalności o około 90% w stosunku do zwykłego betonu, co ogranicza przenikanie czynników agresywnych; w rezultacie beton z mikrokrzemionką jest bardzo odporny na abrazję i korozję; dlatego m.in. szczególnie nadaje się do konstrukcji w wodzie morskiej, zwiększenie o 30% (w wyjątkowych przypadkach nawet do 100%) wytrzymałości betonu na ściskanie, rozciąganie i zginanie; w budowlach usytuowanych powyżej wody są uzyskiwane wytrzymałości 60—80 MPa, a nawet do 140 MPa, poprawę cech technologicznych mieszanki betonowej, w tym zwiększenie spójności, urabialności i pompowalności. A zatem mikrokrzemionka nadaje betonowi cechy, które są szczególnie pożądane w betonie podwodnym.
Optymalną recepturę określa się metodą prób. Niezbędne jest dodanie superplastyfikatora. Stosowanie betonu z mikrokrzemionką wymaga ścisłego przestrzegania zasad technologii, gdyż w przeciwnym przypadku występują szkodliwe efekty uboczne.
W celu równomiernego rozprowadzenia mikrokrzemionki w betonie miesza się ją z cementem lub wodą przed wprowadzeniem do betoniarki.